Waarom doe ik het de ene keer zonder problemen en de andere keer denk ik: “Laat maar zitten”? Hoe zit dat? We onderzochten het tijdens een feedbacktraining in een Gastvrijheidstraject dat ik samen met mijn collega Fabia begeleidde. ​

Ik besefte dat te veel van mijn inspanning ging zitten in die laatste twintig procent om er 100% van te maken. En dat werd niet eens verwacht!

​​Hoe komt het dat we zoveel extra inspanningen leveren voor een perfect resultaat? De angst die erachter zit, lees ik in het boek ‘De mythe van perfectionisme’. 

Het gaat te ver om het hele traject hier te schetsen maar ik vind het wel leuk om zo af en toe wat met jullie te delen over onze inzichten en het pad wat we volgen.

We worden regelmatig gevraagd om bij organisaties feedback trainingen te geven. De trainingen zijn vaak bedoeld voor medewerkers die volgens het management of leidinggevenden beter feedback aan elkaar kunnen geven dan ze nu laten zien. Ze geven aan dat betere feedback beter rendement oplevert. Daar zijn we het helemaal mee eens.

Maar….. De trainingen die wij geven verlopen vaak volgens hetzelfde patroon. De medewerkers hebben eigenlijk geen zin in de training maar omdat er leuke werkvormen zijn doen ze toch mee. Onderhuids voelen ze dat het niet zoveel zoden aan de dijk gaat zetten want……

Zij begeleidt verstandelijk gehandicapten in een zorginstelling en ze heeft een gezin met twee jonge kinderen. Ze legt de lat hoog voor zichzelf en stelt hoge eisen. Ze heeft het gevoel veel ballen in de lucht te moeten houden. Dat wordt haar de laatste tijd te veel. Dit leidt tot emotionele uitbarstingen, waar ze later spijt van heeft.

Tot op een dag de corona-crisis in volle hevigheid losbarstte. De ene na de andere opdracht en afspraak werd geannuleerd, waardoor ik voor het eerst in jaren een lege agenda had. Het deed me denken aan nog zo’n lege periode in mijn leven, toen mijn man en ik terugkwamen in Nederland en hier ons leven weer gingen opbouwen.

Super interessant want reflectie levert ook nieuwe of aangepaste inzichten op. Een van deze inzichten wil ik graag met jullie delen. Het gaat over wat je als organisatie kan doen en daar hebben we een metafoor voor bedacht in de vorm van de knoppenkast.

Een cultuur waarbij het normaal is dat ze elkaar aanspreken op inhoud en relatie. Ze zich daar veilig bij voelen en ruimte krijgen om te groeien. Dat zijn belangrijke vragen waar we ons graag mee bezig houden.

Door zo intensief met dit onderwerp bezig te zijn, komen er ook weer allerlei ervaringen en verhalen boven. Zo ook een voorbeeld, zie onderstaande casus, wat ik heb meegemaakt en wat misschien een aantal van jullie vast wel herkent. Het gaat over gedrag en wat voor een effect dat kan hebben. Het gaat over niet aanspreken op gedrag en de enorme hoeveelheid energie die dit kost. Of: die verloren gaat.

Er zijn afspraken en duidelijke instructies. Dat maakt de overgang naar thuiswerken makkelijk. Hij logt in het systeem in en doet zijn werk. Het contact met collega’s gaat online op vaste momenten in de week volgens een agenda. Het loopt gesmeerd en de werkgever is tevreden. Alleen… hij mist het contact met de collega’s om even stoom af te blazen. Bij de online vergaderingen kan hij niet kwijt dat hij het thuis best moeilijk heeft. Zijn vriendin werkt als verpleegkundige. Zij is veel weg en komt moe en verdrietig thuis. Dat drukt op hem.

Interessant om te zien is hoe nieuwe gewoontes zich ontwikkelen vanuit de bestaande bedrijfscultuur. Voor “zo zijn onze manieren” op ieder kantoor ontstaan nu digitale “zo zijn onze manieren”. Maar we moeten natuurlijk niet vergeten ze met elkaar af te spreken.

Thuiswerken is wennen. Voor sommige niet, die weten niet beter maar voor een groot aantal collega's is het nieuw. Hadden we nou rustig kunnen oefenen maar dat is niet het geval. Het ging van het ene op het andere moment. Dus dat oefenen schoot erbij in en om het extra moeilijk te maken, zijn ook de kinderen thuis. Uiteindelijk lukt het mensen om weer een beetje balans te vinden en hun werkzaamheden thuis te verrichten.