Als een van de oorzaken zie ik dat er niet gewerkt wordt met een goede werkplanning. Een planning waarin duidelijk staat wat je doet, wanneer je het doet en hoe lang je erover doet. Want als je dat weet, weet je ook wat er wel en niet kan. Het praat tenslotte een stuk makkelijker als je overzicht hebt.

Een andere oorzaak is dat veel ondersteuners moeite hebben met “nee” zeggen. Het zit zo in hun persoonlijke systeem om te helpen dat bij hun de ja eerder komt dan de nee.

Een verhaal dat een goed gesprek waard is. Maar je hebt ook stiltes die je in een gesprek kunt laten vallen. Over die stiltes in een gesprek wil ik hier eens wat dieper ingaan.

Als er stiltes in een gesprek vallen, zijn die voor veel mensen lastig te hanteren. Als er stiltes vallen dan zie en hoor je hoe mensen stiltes als iets ongemakkelijks ervaren. Ze beginnen te ratelen in een behoefte om de stiltes op te vullen. Of geven nog een extra verduidelijking of stellen hun vraag nog eens maar dan op een andere manier. Helemaal niet nodig, want een stilte van vijf seconden laten vallen, is een zeer effectieve communicatiestrategie.

Waarom doe ik het de ene keer zonder problemen en de andere keer denk ik: “Laat maar zitten”? Hoe zit dat? We onderzochten het tijdens een feedbacktraining in een Gastvrijheidstraject dat ik samen met mijn collega Fabia begeleidde. ​

Ik besefte dat te veel van mijn inspanning ging zitten in die laatste twintig procent om er 100% van te maken. En dat werd niet eens verwacht!

​​Hoe komt het dat we zoveel extra inspanningen leveren voor een perfect resultaat? De angst die erachter zit, lees ik in het boek ‘De mythe van perfectionisme’. 

Het gaat te ver om het hele traject hier te schetsen maar ik vind het wel leuk om zo af en toe wat met jullie te delen over onze inzichten en het pad wat we volgen.

We worden regelmatig gevraagd om bij organisaties feedback trainingen te geven. De trainingen zijn vaak bedoeld voor medewerkers die volgens het management of leidinggevenden beter feedback aan elkaar kunnen geven dan ze nu laten zien. Ze geven aan dat betere feedback beter rendement oplevert. Daar zijn we het helemaal mee eens.

Maar….. De trainingen die wij geven verlopen vaak volgens hetzelfde patroon. De medewerkers hebben eigenlijk geen zin in de training maar omdat er leuke werkvormen zijn doen ze toch mee. Onderhuids voelen ze dat het niet zoveel zoden aan de dijk gaat zetten want……

Zij begeleidt verstandelijk gehandicapten in een zorginstelling en ze heeft een gezin met twee jonge kinderen. Ze legt de lat hoog voor zichzelf en stelt hoge eisen. Ze heeft het gevoel veel ballen in de lucht te moeten houden. Dat wordt haar de laatste tijd te veel. Dit leidt tot emotionele uitbarstingen, waar ze later spijt van heeft.

Tot op een dag de corona-crisis in volle hevigheid losbarstte. De ene na de andere opdracht en afspraak werd geannuleerd, waardoor ik voor het eerst in jaren een lege agenda had. Het deed me denken aan nog zo’n lege periode in mijn leven, toen mijn man en ik terugkwamen in Nederland en hier ons leven weer gingen opbouwen.

Super interessant want reflectie levert ook nieuwe of aangepaste inzichten op. Een van deze inzichten wil ik graag met jullie delen. Het gaat over wat je als organisatie kan doen en daar hebben we een metafoor voor bedacht in de vorm van de knoppenkast.

Een cultuur waarbij het normaal is dat ze elkaar aanspreken op inhoud en relatie. Ze zich daar veilig bij voelen en ruimte krijgen om te groeien. Dat zijn belangrijke vragen waar we ons graag mee bezig houden.

Door zo intensief met dit onderwerp bezig te zijn, komen er ook weer allerlei ervaringen en verhalen boven. Zo ook een voorbeeld, zie onderstaande casus, wat ik heb meegemaakt en wat misschien een aantal van jullie vast wel herkent. Het gaat over gedrag en wat voor een effect dat kan hebben. Het gaat over niet aanspreken op gedrag en de enorme hoeveelheid energie die dit kost. Of: die verloren gaat.