De stress van keuzes maken

Beleving door Fabia Hooykaas

​Regelmatig hoor ik het om mij heen. “Dat doe ik wel even, ja hoor lukt wel ik moet toch dat nog doen of dat doe ik er wel even tussendoor, vandaag moet ik dit en dat en zus en zo doen”. Zelf gebruik ik vaak de term proppen. We proppen alles er even tussendoor. En we proppen alles zo vol dat we er last van krijgen. Proppen en alles moeten dat is het recept voor stress.

​Er zweeft tegenwoordig een soort van morele verplichting rond die zegt dat je van alles moet en dat we overal aan mee moeten doen. En terwijl ik dit schrijf, kijk ik ook eens naar de tekst hierboven en tel ik vijf keer moeten en vier keer proppen. En eerlijk gezegd levert dat alleen al een gejaagd gevoel op.

In mijn coachingspraktijk, ik coach medewerkers in diverse bedrijven, krijg ik regelmatig de vraag: ik zie er geen gat meer in, alles loopt uit de hand. Ik heb het razend druk op mijn werk, iedereen wil van alles van mij, thuis is het een puinhoop en gaat het nooit zoals ik wil. Als mensen dit soort ontboezemingen aan mij toe vertrouwen dan voel ik echt met ze mee. En als ik ze dan vraag, “vertel eens, hoe gaat dat in zijn werk?”, dan doe ik dat vooral om ze te laten ontladen en daarmee ruimte te geven.
 
Aan de slag gaan is het leukste aspect. Ik begin altijd maar heel praktisch en dat is om te kijken of we moeten in willen kunnen veranderen. Moeten en willen hebben allebei een eigen energie die heel duidelijk wordt als je het in jezelf gaat oproepen. Ik zet meestal twee stoelen naast elkaar en laat de mensen eerst op de moeten stoel zitten. Op die stoel roepen ze alles wat ze moeten op en maken het groter zodat ze goed voelen welke energie er aan moeten kleeft. Daarna gaan ze op de willen stoel zitten en gaan ze hetzelfde doen maar dan met het oproepen van dingen die ze willen. Het gevoel is heel verschillend. Duidelijk wordt dat moeten een lading heeft die op je drukt en dat willen vriendelijker is, zonder dat dit inhoud dat je iets niet gaat doen. Je intentie is goed maar reëler. Pas als we die stap hebben gemaakt en van beiden de energie herkennen dan wordt het eenvoudiger om keuzes te maken. En laten we wel zijn, er zijn gewoon dingen die moeten, dat zijn onze verplichtingen maar er blijven genoeg zaken over die niet moeten en daar kunnen we een keuze in maken.
 
Zo is er als het om werk gaat een keuze om altijd tussendoor je mail te lezen en te verwerken of om met jezelf af te spreken dat je dit maximaal driemaal per dag doet. Of om met je mail te starten en het risico te lopen te verdwalen in mailvragen of je dag te starten met een klus die je die dag geklaard wil hebben. Of de keuze om je mobiel een poosje uit te zetten, of de keuze om na 18.30 uur en in het weekeinde geen mail te lezen. Of om in het weekeinde alleen op zaterdag of zondag afspraken te hebben.
Keuzes te over maar maak ze met gevoel. Want we kunnen niet in alles de beste zijn of het uiterste willen. Een vriendin zei: “kiezen is verliezen”. En gelijk heeft ze. Maar of dat verlies nu altijd zo erg is valt te bezien. Want soms is het beter om iets nu niet te doen maar later. En dan verlies je niets.
 
Als ik een onderwerp voor een column bij de kop pak dan wil ik dat nog wel eens met een paar mensen bespreken. Meestal om te horen welke invalshoeken zij hebben. Zo heb ik dit onderwerp ook voorgelegd aan een goede vriendin die een trouwe volger is van mijn cursussen en coaching. Letterlijk zei ze dit: “Helemaal mee eens. En misschien kun je daarbij aanhalen dat het wel essentieel is dat je keuzes maakt en zeker niet aan alles mee hoeft te doen. Kiezen ruimt op, maakt overzichtelijk en geeft rust. Dat wat overblijft krijgt alle aandacht en verdieping die nodig is om optimaal je ding te doen of gewoon te genieten”. Prachtig! Ik had het zelf niet beter kunnen samenvatten.