Gedoe en aanspreken, hoe zit dat?

Blik van Anneke Gros

Ik sprak laatst een leidinggevende die klaagde dat veel problemen die bij haar terecht komen niet nodig zijn, als haar medewerkers elkaar maar durven aanspreken. Dat zou haar een hoop tijd en gedoe besparen. Zelf vind ik het soms ook lastig om iemand aan te spreken. 

Waarom doe ik het de ene keer zonder problemen en de andere keer denk ik: “Laat maar zitten”? Hoe zit dat? We onderzochten het tijdens een feedbacktraining in een Gastvrijheidstraject dat ik samen met mijn collega Fabia begeleidde. ​

Tijdens het onderdeel feedbacktraining was de vraag: “Wanneer spreek je een collega nou niet aan?”. Reacties waren: niet het juiste moment, pick your battles, het heeft geen zin, de ander luistert toch niet, ik heb het al drie keer gezegd maar het verandert niet, het onderwerp is niet belangrijk genoeg, je wordt erop afgerekend. En ook: dat is een taak van de leidinggevende.

​Dus best wat redenen om elkaar niet aan te spreken. Mensen gaven aan wel feedback te geven als ze echt last van bepaald gedrag hebben, er niet omheen kunnen werken, wanneer het hun werk belemmert of als de irritaties te hoog oplopen. 
 
We maakten per groep een voorstel voor een ‘escalatieladder’, een stappenplan met afspraken:

1. Wanneer spreek je elkaar aan en hoe?
2. Wat als het geen effect heeft?
3. Wanneer escaleer je naar je leidinggevende?

 
We voegden de voorstellen samen tot één escalatieladder en directie en management keurden het stappenplan goed. Zo werd het een organisatie-richtlijn die bottom-up tot stand was gekomen en door iedereen herkend en gedragen werd. Het werd aantrekkelijk vormgegeven. Zo had iedereen een document om op terug te vallen als het lastig werd elkaar aan te spreken. En de leidinggevende kon ernaar verwijzen bij gedoe.